Playstation 2 na telewizorze HD – czy warto? Za i przeciw

Playstation 2 na telewizorze HD – czy warto? Za i przeciw

   16:08       Mateusz Burzyński

---

Obecnie na rynku konsol odtwarzających gry video, pod względem zarówno sprzedanych konsol, jak i pod względem osiągów technicznych, bezapelacyjnie panuje Playstation 4. Czasem warto się jednak zatrzymać i spojrzeć również na poprzednią generację. Do tej pory najlepiej sprzedającą się konsolą Sony (pod względem m.in. całkowitej liczby sprzedanych egzemplarzy) była właśnie Playstation 2.

Mimo, iż konsola się bardzo zestarzała, a na obecnych telewizorach HD wygląda, delikatnie to ujmując, dosyć niekorzystnie, to istnieją metody, których dotyczy ten wpis, aby nieco poprawić jakość wyświetlanego obrazu przez naszą PS2.

METODA #1: Podłączenie kablem cinch (zwany również composite) / przejściówką cinch (composite) do SCART

Pierwsza metoda jest opcją standardową. Kable, zwane w Polsce „czinczami”, choć ich prawowitą nazwą jest composite – kabel kompozytowy, składają się z trzech przewodów – żółty, biały, czerwony. Przewód żółty odpowiada za przesyłanie obrazu, przewody biały i czerwony przesyłają dźwięk, odpowiednio lewy i prawy kanał. Sposób przesyłania obrazu jest analogowy. Należy odróżnić od siebie w tym miejscu kabel composite a SCART. Często w obrocie występują kable composite z przejściówką SCART – należy wskazać, iż kabel composite z przejściówką, a kabel SCART (czyli tak zwane euro-złącze) są dwoma odrębnymi sposobami łączenia.

Kabel composite przesyła obraz w najniższej jakości. Obraz przesyłany tym kablem wygląda dobrze jedynie na telewizorach typu CRT – kineskopowe, duże, tudzież na wczesnych plazmach o zwykłej rozdzielczości. Na telewizorze LCD / LED / OLED, obraz wygląda na rozmazany, kolory zaś się ze sobą zlewają. Zatem opcja ta jest zdecydowanie niegodna polecenia. Każdy inny przedstawiony niżej sposób da nam znacznie lepszą jakość obrazu.

METODA #2: Kabel COMPONENT (komponentowy YPbPr) oraz kabel S-Video

W pierwszej kolejności warto opisać oba sposoby łączenia:

Zarówno kable component, jak i s-video przesyłają obraz (s-video tylko obraz) i dźwięk (component przesyła obraz i dźwięk) w formie analogowej. Kable component są dodatkowo zdolne do przesyłania obrazu w wysokiej rozdzielczości, a mianowicie do rozdzielczości maksymalnej 1080i (1920x1080i z przeplotem). S-Video zaś jest w stanie przesłać obraz jedynie w standardowej rozdzielczości i to z przeplotem.

Ich przewaga nad kablem composite jest znacząca – kabel component składa się z 6 przewodów, 3 przewody przesyłają obraz (versus jeden w composite), a 2 przewody kanał lewy i prawy audio. Kabel component pozwala zatem na znacznie lepsze odwzorowanie kolorów, gdyż każdy przewód odpowiada za podstawowy kolor. Następuje zatem całkowite wyeliminowanie problemu ze zlewającymi się kolorami (color bleed). Ponadto znacznie zostaje podniesiona ostrość obrazu, jedynym minusem jest fakt, iż wraz z wyostrzeniem obrazu, wyostrzają się również wszystkie niedoskonałości, tak jak całkowity brak anti-aliasingu na konsoli PS2, która tej funkcji nie posiadała. Obiektywnie jednak, zarówno czcionki w grach, jak i obrazy wyglądają po prostu lepiej.

S-Video prezentuje podobną jakość obraz co kabel component, za wyjątkiem możliwości wyświetlania obrazu w wyższej rozdzielczości.

Pozostaje pytanie o sens wyższej rozdzielczości w PS2. Konsola PS2 nie potrafi generować obrazu o natywnej rozdzielczości większej niż 576i, czyli z przeplotem. Natomiast w rozdzielczości progresywnej, jest to maksymalne 480p. Możliwe jest użycie pewnych sztuczek – programu Xploder HDMI Player, GSM Mode Selector, które umożliwiają na bardzo prosty upscaling gier do rozdzielczości 1080i / p, jednakże sama konsola dalej generuje obraz w zwykłej rozdzielczości. Kabel component umożliwia nam, jako jedyny z prezentowanych metod, oszukanie konsoli w tenże sposób. Nawet oficjalnie wspierająca rozdzielczość 1080i gra Gran Turismo 4 również nie generuje obrazu natywnie 1080i. Robi to sztucznie rozciągając obraz w zwykłej rozdzielczości. Niemniej jednak dla niektóych osób opcja ta może wydawać się korzystna.

METODA #3: Kabel SCART (euro-złącze, RGB)

Jeżeli podłączymy konsolę prawdziwym kablem SCART (a nie jedynie composite z przejściówką SCART), możliwe jest uzyskanie największego odwzorowania kolorów – RGB jest uważany przez entuzjastów na najwierniejszy sposób połączenia. Możliwy jest zakup takiego kabla, lecz ostrość nadal nie będzie na poziomie kabla component / s-video.

METODA #4: Emulacja na Playstation 3 i Playstation 4

Metody te nie wymagają oczywiście posiadania oryginalnego sprzętu. Emulacja na PS3 jest możliwa albo przy użyciu pierwszych modeli konsoli, które zawierają części z PS2 i emulacja jest dokonywana w sposób sprzętowy, natomiast w późniejszych modelach konsoli możliwa jest emulacja dokonywana w sposób programowy (PS2 Classics Placeholder). Obie opcje działają poprawnie, oferują kompatybilność albo znakomitą (sprzętowa emulacja) albo bardzo dobrą (programowa). Uważane jest to za optymalny sposób uruchamiania gier, lecz nigdy nie przebije obcowania z prawdziwym sprzętem. :-).

Najnowszym sposobem emulacji jest emulacja na konsoli Playstation 4. Dokonywana jest przez konsolę w sposób programowy – software –  za pomocą emulatora napisanego osobiście przez Sony. Po raz pierwszy działanie tego emulatora zaprezentowano przy okazji dodatku do gry Star Wars Battlefront 2, gdzie umieszczono również starsze tytuły właśnie z PS2. Działanie tego emulatora jest bardzo dobre, gry są odtwarzane płynnie, bez spadku klatek, ponadto z wieloma ulepszeniami, a przede wszystkim porządnym upscalingiem do rozdzielczości HD, a co ważniejsze z anti-aliasingiem, czyli wygładzaniem ostrych krawędzi (!). Niestety Sony nie umożliwiło graczom granie w dowolnie posiadane gry PS2. Granie w gry jest możliwe jedynie po kupnie danego tytułu z serii PS2 Classics.

METODA #5: Emulacja za pomocą PC i … Androida

Pod kilkoma względami lepszą, a pod kilkoma gorszą, opcją od emulacji na PS4 jest również emulacja za pomocą PCSX2. Emulator ten pozwala na generowanie geometrii w grach 3D w nieskończenie wysokiej rozdzielczości – jedynym ograniczeniem jest sprzęt użytkownika – można odnaleźć filmiki pokazujące gry PS2 w rozdzielczości 4K. Pozostaje jeszcze kwestia niskiej rozdzielczości tekstur.

Rozwiązanie te jest o tyle gorsze z prostego względu – nikt nie zna tak dobrze swojego sprzętu, jak producent (chociaż to nie zawsze jest prawdą). W związku z tym o ile emulator PCSX2 rozwija się w bardzo dynamicznym tempie, a twórcy są swojemu dziełu bardzo oddani, to emulator nie uchronił się od konieczności stosowania sztuczek, by niektóre gry w ogóle ruszyły, a i tak często dochodzi do nieuzasadnionych spowolnień, błędów w grafice, dźwięku itd. Emulator PS3/PS4 z pewnością jest emulatorem stabilniejszym.

Niemniej jednak gry PS2 w rozdzielczości 4K wyglądają prawie jak remastery – minus dodatki typu wyższej jakości tekstury.

Pozostaje zakończyć ten wpis jeszcze opcją emulatora – będącego jeszcze w powijakach – na system Android – PLAY!, bo tak nazywa się emulator, jest wczesną wersją emulatora PS2. Należy wskazać jednak, że emulator właściwie działa, lecz ze względu na niską prędkość odtwarzanych gier, na chwilę obecną jest on całkowicie niegrywalny (przy Final Fantasy X prędkość ok. 7-10FPS).

Pozdrawiam i do następnych wpisów!