Czym jest "demoscena"?
Na wczorajszej gali Paszportów Polityki 2016 wprowadzono po raz pierwszy od bardzo długiego czasu nową kategorię wręczanych nagród - Kultura cyfrowa. Padło tam również sformułowanie "demoscena". Czym jest ta owa "demoscena"? W tym wpisie postaram się przybliżyć te pojęcie, które na gali zostało zdefiniowane, lecz niekoniecznie przystępnym językiem. Zapraszam!
Najpopularniejszym przejawem demosceny, z którym zetknęliśmy się praktycznie wszyscy to tak zwane "cracktros". Przyznajmy - praktycznie każdy z nas miał na dysku twardym komputera nielegalne wersje gier. Żeby je zainstalować musieliśmy je "scrackować" - co sprowadzało się zwykle do skopiowania specjalnie spreparowanego pliku .EXE do katalogu z grą, która następnie śmigała nam, najczęściej bez płyty w napędzie. Czasem potrzebne było wygenerowanie kodu seryjnego - klucza - tzw. "keygeny". Po odpaleniu któregokolwiek z tych programów, ukazywała nam się zwykle kosmiczna animacja z ciekawą, 8-bitową muzyką, feerią barw.
Demoscena nie powinna być kojarzona jedynie z piractwem, lecz od piractwa wszystko się zaczęło. Jednym słowem - demoscena to małe (mikroskopijne wręcz w rozmiarze - czasami kilkaset bajtów) aplikacje, które prezentują umiejętności programistyczne ich twórców. Jak widzieliśmy na Paszportach Polityki, demoscena po wielu latach od jej powstania zaczyna być uważana, jako jedna z artystycznych form wyrazu, obok filmu, teatru, czy muzyki.
Demoscena zaczęła swój żywot w późnych latach 70., wraz z wynalezieniem mikrokomputerów i miniaturyzacją komputerów domowych. Wtedy to z oczywistych względów urządzenia te zaczęły znacznie tanieć - oczywiście mowa głównie o Stanach Zjednoczonych, chociaż na naszym rodzimym poletku PRL komputera również przecież "były" i miały się całkiem dobrze.
Twory demosceny idealnie wypełniają definicję tworów efemerycznych, krótkich, pozbawionych głębszych rozmyślań - jest to po prostu demonstracja audio-wizualna, mająca głównie na celu zaprezentowanie umiejętności programistycznych ich twórców.
Siła tworów demosceny tkwi w niesamowitej wręcz oszczędności zasobów sprzętu, na którym się uruchamiają. Twory demosceny zaczynały w momencie, gdy komputery raczkowały, miały śladową moc obliczeniową. Utwory demosceny stanowią często jedynie dodatki do programów, cracków, keygenów.
Jednym z przejawów demosceny są tzw. ASCII art, czyli obrazy stworzone w notatniku za pomocą zwykłych znaków. Dla przykładu wyżej umieściłem słynną "Mona Lisę" stworzoną w całości ze słów "Mona Lisa" (sic!) o różnych odcieniach szarości.
Dla przykładu, leciwy już twór demosceny - "Chaos Theory", który umieściłem wyżej - teoria chaosu, wspaniała animacja, okraszona bardzo ciekawą muzyką... zajmuje jedynie 64 kilobajty. To jest właśnie moc demosceny - prześciganie się w kreatywny sposób na to, kto stworzy najbardziej treściwe "demo", używając jak najmniej pamięci.
To teraz dla porównania - wiecie ile miała gra "Super Mario Bros.", wydana na kartridżu? 16 kilobajtów. Takie demo, z wysokiej jakości muzyką i szaleńczą animacją ma jedynie 64 kilobajty. Jedynie 4 razy więcej. Kurtyna powoli opada...
Związane jest to również z "samonarzucaniem" sobie ograniczeń przez artystów demosceny, które rodzą wspaniałe rezultaty. Artyści działający na demoscenie robią to od lat - używają starych sprzętów, tworzą muzykę za pomocą połączonych ze sobą NESów (rodzimych Pegazusów). Rezultaty są po prostu nieziemskie - polecam obadać temat.
Pomyślicie zapewne, że demoscena, to coś całkowicie niepotrzebnego, jakieś losowe kształty, muzyka jak po dobrych narkotykach trzepiących nieźle w głowę. Demoscena to jednak coś o wiele więcej. Pomijając fakt, iż jest to forma artystycznej ekspresji - nie w wyrazach twarzy bohaterów, lecz w bajtach i bitach właśnie.
W jaki sposób autorzy demosceny osiągają tak kosmicznie niskie rozmiary swoich dzieł? O tym w następnym wpisie :-).
0 komentarze :
Prześlij komentarz